Polskie zwyczaje świąteczne

Wigilijne zwyczaje są z nami obecne od dziecka. Pielęgnujmy polskie tradycje w domach i przekazujmy je kolejnym pokoleniom, aby uczynić ten wyjątkowy czas jeszcze bardziej magicznym. Poniżej przedstawiamy kilka tradycyjnych polskich zwyczajów świątecznych, o których warto pamiętać:

12 potraw

Według jednej z najpopularniejszych polskich tradycji, na wigilijnym stole powinno pojawić się dwanaście potraw. Jak łatwo się domyślić, to właśnie one symbolizują dwunastu apostołów. Są to potrawy postne, a w polskiej kulturze przyjęło się, że tego dnia na stole może pojawić się jedynie mięso z ryb. Zazwyczaj są to głównie takie dania jak barszcz czerwony, karp, kapusta z grzybami, pierogi z kapustą i grzybami, śledź, kompot z suszu, piernik czy makowiec.

Sianko pod obrusem

Dla wielu osób może to być spory szok, ale warto wiedzieć o tym, że sianko pod obrusem to zwyczaj, który wywodzi się z pogańskiej Polski. Dawniej w ten sposób składano ofiarę słowiańskiemu bogu Ziemiennikowi, a więc patronowi stepów, nieużytków rolnych i spustoszałej ziemi. Oczywiście chrześcijanie mają swoje znaczenie sianka. To symbol żłóbka, w którym przyszedł na świat Jezus.

Pierwsza gwiazdka

Kolacja wigilijna rozpoczyna się wraz z pojawieniem się pierwszej gwiazdki. To z kolei nawiązanie do Gwiazdy Betlejemskiej, która symbolizuje narodziny Jezusa. Zgodnie z przypowieściami, na niebie ujrzeli ją Trzej Królowie. W polskich domach to najczęściej dzieci muszą wypatrywać pierwszej gwiazdki, aby domownicy mogli zasiąść do wspólnej wieczerzy.

Dzielenie się opłatkiem

W początkach chrześcijańska ludzie dzielili się między sobą chlebem. Jest to również wspomnienie Ostatniej Wieczerzy. Dzielenie się opłatkiem to właśnie symbolizuje i jest znane nie tylko w Polsce, ale też we Włoszech, Czechach, Ukrainie czy Słowacji.

Dodatkowe nakrycie przy wigilijnym stole

Puste, dodatkowe miejsce przy wigilijnym stole nawiązuje do biblijnej wędrówki Marii, Józefa oraz Jezusa. To talerz dla głodnego, zbłąkanego wędrowca. Choć znów, warto mieć w pamięci to, że kiedyś, w pogańskiej Polsce było to miejsce przeznaczone dla ducha bliskiej, zmarłej już osoby.